CECHY MAKROSKOPOWE
 Sporokarpy w różnych stadiach dojrzałości
|
Sporokarpy średnicy 0,5-1,5 cm średnicy, kuliste lub owalne, czasem guzowate. Często z charakterystycznym wgłębieniem u podstawy sporokarpu. Powierzchnia za młodu biała, biało-kremowa, potem żółtawa, do żółto-pomarańczowej w okresie pełnej dojrzałości. Delikatnie aksamitna, często z wrośniętymi w sporokarp resztkami gleby lub szczątków organicznych. Gleba na przekroju najpierw kremowo-żółta, potem pomarańczowa wreszcie czerwono-brązowa. Homogeniczna, jednorodna, utworzona przez strzępki i liczne chlamydospory widoczne pod niewielkim powiększeniem. Na przekroju świeżego owocnika można zaobserwować laktację wodnistego, soku mlecznego. W młodych owocnikach sok jest bezbarwny, później żółtawy, a w okresie pełnej dojrzałości czerwono-brązowy. Laktacja jest słabo zauważalna, a czasem nie występuje wcale. Konsystencja sporokarpu gąbczasta, miękka, i krucha. Zapach ostry, owocowy, przyjemny.
|
CECHY MIKROSKOPOWE
 Zygospory J.flammicorona
|
Perydium cienkie 50-150 μm. Zbudowane z cienkościennych, rozgałęziających się strzępek 8-15 μm. W późniejszym okresie dojrzałości perydium w wielu miejscach zanika, zastąpione skupiskami zygospor. Strzępki za młodu hialinowe, potem zabarwione na żółto, żółto-brązowo. Zygospory kuliste do szerokoowalnych, o średnich rozmiarach 90-120 x 70-100 μm, z cienką ścianką do 3-8 μm. Zabarwione na bladożółto. W odczynniku Melzera nabierają intensywniejszych kolorów żółto-pomarańczowych. Zygospory otoczone wielowarstwowym płaszczem spiralnie ułożonych, grubych strzępek – 5-10 μm – tworzących charakterystyczną strukturę. Płaszcz osiąga grubość 20-40 μm.
|
SIEDLISKO
|
Jimgerdemannia flammicorona wyrasta na żyznych glebach bogatych w składniki odżywcze. Nie ma zbyt rygorystycznych wymagań siedliskowych – bytuje we wszystkich typach lasów, w sąsiedztwie wielu gatunków drzew iglastych i liściastych. Wyrasta w powierzchniowej warstwie gleby, często w ściółce lub wśród resztek roślinności. Sporokarpy tworzą się przez większą część roku – dojrzałe okazy można znaleźć już wczesną wiosną i zbierać do późnej jesieni.
|
WYSTĘPOWANIE
|
Jimgerdemannia flammicorona jest znany z niemal całego świata. W Europie południowej uchodzi za gatunek pospolity. W Polsce znajdowany rzadko.
Wyżyna Śląska – DF22, Rogoźnik k. Piekar Śląskich, Sierpień 2007
Wyżyna Śląska – DE22, Świerklaniec k. Bytomia, Sierpień 2012
Beskid Mały – DF 96, Koziniec k. Wadowic, Wrzesień 2019
Wyżyna Krakowsko-Częstochowska – DF 77, Czernichów k. Skawiny, Październik 2020 |
